Parafia pw. Miłosierdzia Bożego w Bąkowie

Standardy ochrony dzieci w parafii Miłosierdzia Bożęgo w Bąkowie

1. Preambuła Niniejszy dokument został opracowany w parafii
Miłosierdzia Bożego w Bąkowie jako odpowiedź na prawny obowiązek
wprowadzenia standardów ochrony dzieci przed krzywdzeniem we
wszystkich instytucjach, w których przebywają dzieci, zgodnie z ustawą
z dnia 28 lipca 2023 roku o zmianie ustawy Kodeks rodzinny i opiekuńczy
oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. 2023 poz. 1606). Przy jego
opracowywaniu uwzględniono wytyczne zarówno prawa państwowego,
jak i kościelnego. Ochrona dzieci przed przemocą jest nie tylko obowiązkiem prawnym, ale przede wszystkim moralnym imperatywem wynikającym
z wartości chrześcijańskich. Kościół, realizując misję powierzoną mu przez Pana, stawia na pierwszym miejscu dobro dziecka, uznając moralną i
prawną odpowiedzialność za jego ochronę. Wszyscy zaangażowani w życie Kościoła zobowiązują się do stworzenia bezpiecznego i przyjaznego
środowiska, w którym dobro dziecka jest chronione i szanowane, a
stosowanie wobec niego przemocy w jakiejkolwiek formie jest
niedopuszczalne. Dokument ten wyznacza standardy ochrony dzieci przed przemocą, zapewniając skuteczne działania zapobiegawcze i
interwencyjne, oparte na wiedzy i empatii, zgodnie z Konwencją o
Prawach Dziecka. Poprzez odpowiednią edukację i świadomość zagrożeń,
Kościół może efektywnie zapobiegać krzywdzeniu dzieci i skutecznie je
chronić, realizując tym samym swoje ewangeliczne posłannictwo.

2. Zawartość dokumentu Dokument opisuje szczegółowe zasady
bezpieczeństwa i sposoby ochrony dzieci i bezbronnych dorosłych
uczestniczących w życiu parafii i dotyczy:
-rekrutacji personelu i osób zaangażowanych duszpastersko w parafii;
-bezpiecznych relacji pomiędzy dorosłymi zatrudnionymi i
pomagającymi duszpastersko w parafii a dziećmi i bezbronnymi dorosłymi;
-bezpiecznych relacji pomiędzy rówieśnikami;
-bezpiecznego korzystania z Internetu i mediów elektronicznych;
-zasady ochrony wizerunku i danych osobowych;
-sposobu reagowania w parafii na przypadki podejrzenia, że dziecko
doświadcza przemocy fizycznej, psychicznej czy seksualnej i zasad
prowadzenia rejestru interwencji (Załącznik 3);
-pomocy osobom pokrzywdzonym. Standardy ochrony są dostępne
w parafii i podane do publicznej wiadomości na stronie internetowej
parafii.

3. Objaśnienie terminów (słowniczek)
Osoby, ich role i funkcje w Kościele
ksiądz: duchowny chrześcijański posiadający święcenia kapłańskie.
kapłan: osoba, która spełnia w imieniu wspólnoty religijnej funkcje
kultowe i rytualne.
duchowieństwo – biskupi, księża i diakoni.
osoby konsekrowane: osoby, które w sposób szczególny poświęcają życie
Bogu. Łączy je konsekracja, która wiąże się ze złożeniem Bogu ślubów
czystości oraz najczęściej również ubóstwa i posłuszeństwa, choć zależy
to od formy życia konsekrowanego. Należą do nich członkowie stowarzyszeń zakonnych oraz świeckie osoby konsekrowane.
osoba świecka: członek Kościoła katolickiego i personel Kościoła inny niż
biskupi, księża, diakoni i osoby zakonne.
biskup: biskup lub arcybiskup diecezjalny, ordynariusz ordynariatu i prałatPrałatury Personalnej Kościoła łacińskiego oraz hierarcha Kościołów
wschodnich.
proboszcz, administrator: mianowany przez biskupa duszpasterz i zarządca parafii.
personel kościelny: duchowny, osoba zakonna lub inna osoba zatrudniona przez Kościół na podstawie umowy, podwykonawstwa, dobrowolnie lub
nieodpłatnie.
szafarz nadzwyczajny Komunii Świętej: osoba wyznaczona do udzielania Komunii Świętej, gdy zabraknie odpowiedniej liczby szafarzy zwyczajnych. wolontariusz: osoba, która na rzecz innych osób lub danej grupy
społecznej, dobrowolnie i bezpłatnie świadczy pracę wykraczającą
poza związki rodzinno-koleżeńsko­-przyjacielskie.
Określenie „bezpłatna” nie oznacza „bezinteresowna”, lecz „bez
wynagrodzenia materialnego”.
organizator wyjazdu: osoba/podmiot uprawniony do organizacji wyjazdu dzieci – parafie, wspólnoty religijne, szkoły i placówki, przedsiębiorcy
podlegający ustawie o usługach turystycznych, osoby fizyczne, osoby
prawne i jednostki nieposiadające osobowości prawnej.
Organizacja posługi Kościoła diecezja: jednostka administracyjna w
kościołach chrześcijańskich podległa biskupowi.
parafia:–określona wspólnota wiernych, utworzona na sposób stały
w Kościele partykularnym, nad którą pasterską pieczę, pod
zwierzchnictwem biskupa diecezjalnego, powierza się proboszczowi
(administratorowi), jako jej własnemu pasterzowi.
duszpasterstwo, w tym duszpasterstwo parafialne: sytuacja, w której
jedna osoba jest odpowiedzialna za dobro drugiej lub za wspólnotę
wyznaniową. Obejmuje celebrowanie liturgii, zapewnienie porad i
wsparcia duchowego, edukację, poradnictwo, opiekę medyczną i pomoc
w potrzebie. Wszelka praca polegająca na nadzorze lub wychowaniu dzieci jest dziełem duszpasterskim.
duszpasterstwo pozaparafialne: duszpasterstwa, wspólnoty, grupy
gromadzące młodych ludzi (młodzież licealna, studenci, młodzi dorośli),
w tym wolontariaty, wakacyjne spotkania młodych (organizowane przez
zakony, zgromadzenia zakonne, wspólnoty), festiwale młodzieżowe,
rekolekcje wyjazdowe, wspólnoty różnych stanów, pielgrzymki piesze,
pielgrzymki autokarowe, środowiska harcerskie. To dzieła, które mogą
działać przy parafiach, ale mają struktury pozaparafialne.
Dzieci i osoby bezbronne dziecko: osoba poniżej 18. roku życia.
wiek bezwzględnej ochrony: wiek niższy niż wiek zgody. Czynność
seksualna z osobą w wieku ochronnym jest czynem zabronionym
(wykorzystaniem seksualnym), a osoba dopuszczająca się jej i lub doprowadzająca do niej podlega odpowiedzialności karnej. W Polsce obecnie wynosi 15 lat.
dziecko wykorzystane seksualnie –każde dziecko w wieku bezwzględnej
ochrony, jeśli osoba dojrzała seksualnie, czy to przez świadome działanie,
czy też przez zaniedbywanie swoich społecznych obowiązków lub
obowiązków wynikających ze specyficznej odpowiedzialności za dziecko,
dopuszcza się zaangażowania dziecka w jakąkolwiek aktywność natury
seksualnej, której intencją jest zaspokojenie osoby dorosłej (Standing
Committee on Sexually Abused Children).
opiekun – osoba sprawująca pieczę nad dzieckiem, uprawniona do
reprezentacji dziecka oraz posiadająca władzę prawną do dbania o interesyosobiste i majątkowe innej osoby (rodzic, rodzic zastępczy lub osoba uprawniona przez rodzica).
zgoda opiekuna – zgoda rodziców albo zgoda opiekuna, rodzica
zastępczego lub opiekuna tymczasowego. Jednak w przypadku braku
porozumienia między rodzicami dziecka należy poinformować rodziców o konieczności rozstrzygnięcia sprawy przez sąd rodzinny (orzeczenie
sądu opiekuńczego zastępuje zgodę rodziców).
osoba dorosła bezbronna zgodnie z art. 1 ust. 2 b) Vos Estis Lux Mundi – każda osoba znajdująca się w stanie niepełnosprawności, upośledzeniu
fizycznym lub psychicznym albo pozbawiona wolności osobistej, które
w rzeczywistości, nawet sporadycznie, ograniczają ich zdolność zrozumienia, chęci lub przeciwstawienia się przestępstwu w inny sposób.
Różne formy przemocy uwikłanie – każda relacja, w której ktoś
doświadcza strachu, lęku, poczucia winy, poczucia krzywdy, frustracji,
poniżenia, zniewolenia, zależności, dominacji, niemożności bycia sobą,
nieszczerości, braku autentyczności, przemocy emocjonalnej, fizycznej,
seksualnej czy ekonomicznej.
nadużycie – postępowanie lub czyn niezgodny z przyjętymi
normami postępowania, a nadużywać oznacza użyć ponad miarę oraz wykorzystać coś w niewłaściwy sposób lub w nadmiernym stopniu (SJP). 9
nadużycie władzy: nadużycie stanowiska, funkcji lub obowiązku w celu
wykorzystania innej osoby. Może przybierać różne formy i obejmować
sytuacje, w których dana osoba ma władzę nad inną osobą na mocy
swojego związku (np. pracodawca i pracownik, nauczyciel i uczeń, trener
i sportowiec, rodzic lub opiekun i dziecko, duchowny/osoba zakonna i
parafianin) i wykorzystuje tę władzę na swoją korzyść.
przemoc duchowa: odwoływanie się do przekonań religijnych i wiary
osoby w celu wyrządzenia jej szkody. Może mieć negatywny wpływ na
duchowość osoby poszkodowanej, zwłaszcza gdy dopuszcza się jej osoba
posiadająca duchowy autorytet i zaufanie w Kościele.
przemoc domowa – jednorazowe lub powtarzające się umyślne działanie
lub zaniechanie naruszające prawa lub dobra osobiste osób, w
szczególności narażające na niebezpieczeństwo utraty życia lub zdrowia,
naruszające godność, nietykalność cielesną, wolność, w tym wolność
seksualną, powodujące szkody na ich zdrowiu fizycznym lub psychicznym, a także wywołujące cierpienia i krzywdy moralne u osób dotkniętych
przemocą (art. 2 Ustawy o przeciwdziałaniu przemocy w rodzinie).
zaniedbanie (wobec osoby dorosłej) – niezapewnienie przez opiekuna
środków niezbędnych do życia osobie, którą się opiekuje.
przemoc wobec osób starszych – pojedyncze lub powtarzające się
działanie lub brak odpowiedniego działania, mające miejsce w jakimkolwiek związku, w którym oczekuje się zaufania, które powoduje krzywdę lub
cierpienie starszej osoby.
przemoc emocjonalna (dorośli) – powszechna forma przemocy
mająca miejsce w bliskich związkach. Przemoc emocjonalna jest
definiowana jako molestowanie, które ma miejsce, gdy dana osoba jest
poddawana zachowaniom lub działaniom mającym na celu jej
kontrolowanie, z zamiarem wyrządzenia jej krzywdy emocjonalnej lub
strachu, poprzez manipulację, izolację lub zastraszanie.
bullying – znęcanie, zastraszanie, prześladowanie werbalne, społeczne,
a także fizyczne.
gaslighting – przemoc psychiczna polegająca na manipulowania drugą
osobą w taki sposób, że ofiara przemocy z czasem przestaje ufać swoim
osądom, staje się zdezorientowana, zalękniona i traci zaufanie do swojej
pamięci czy percepcji. Jeśli manipulacja jest stosowana stale i metodycznie, może w końcu doprowadzić do tego, że ofiara zacznie kwestionować swoje zdrowie psychiczne. W ten sposób manipulator przejmuje nad nią
całkowitą kontrolę.
grooming (wobec dorosłego) – zachowania mające na celu izolację
osoby, uczynienie jej zależną, skłonną do zaufania i bardziej podatną na agresywne zachowanie.
seksizm – uprzedzenie lub dyskryminacja ze względu na płeć.
seksualizacja – proces, w wyniku którego wartościowanie drugiej osoby
oraz siebie samego/siebie samej dokonywane jest przez pryzmat
atrakcyjności seksualnej, uprzedmiotowienie osoby pod względem
seksualnym lub narzucanie seksualności w niewłaściwy sposób (wg
Amerykańskiego Towarzystwa Psychologicznego).
cyberprzemoc – wszelka przemoc z użyciem technologii informacyjnych i
komunikacyjnych – komunikatorów, czatów, stron internetowych, mediów
społecznościowych, blogów, SMS-ów, MMS-ów. Może mieć formę
wulgarnych wiadomości, obraźliwych komentarzy (hejt, trolling), rozpowszechniania zdjęć ukazujących dziecko w niekorzystnym świetle, zastraszania, śledzenia (cyberstalking), ujawniania tajemnic (outing) itp.
Wsparcie Niebieska Linia – https://www.niebieskalinia.info/
procedura „Niebieskie Karty” – jest narzędziem, którego głównym celem
jest zapewnienie bezpieczeństwa osobie doznającej przemocy domowej,
obejmuje też współpracę przedstawicieli różnych instytucji i podmiotów,
które są zobowiązane do reagowania w przypadku uzyskania informacji
o wystąpieniu przemocy domowej.
Przestępstwa motywowane seksualnie przestępstwo kanoniczne
wykorzystywania seksualnego – kanoniczne przestępstwa
wykorzystywania seksualnego popełniane przez duchownych lub osoby
konsekrowane, którymi są: zmuszanie kogoś, za pomocą przemocy,
groźby lub nadużycia władzy, do wykonywania lub poddawania się
czynnościom seksualnym;
wykonywanie czynności seksualnych z dzieckiem lub osobą bezbronną;
produkcja, wystawianie, posiadanie lub dystrybucja, w tym drogą
elektroniczną, pornografii z udziałem dzieci, a także werbowanie lub
nakłanianie dziecka lub osoby bezbronnej do udziału w tworzeniu
pornografii popełnione przez duchownych lub osoby zakonne, o których
mowa w artykule 1 §1 a) Vos Estis Lux Mundi.
przestępstwa przeciwko wolności seksualnej i obyczajności (art. 197-205 k.k.) – zgwałcenie (art. 197), wykorzystanie seksualne osoby
bezradnej lub niepoczytalnej (art. 198), seksualne wykorzystanie zależności (art. 199), seksualne wykorzystanie dziecka (art. 200), uwodzenie dziecka
poniżej lat 15 z wykorzystaniem systemu teleinformatycznego lub sieci
telekomunikacyjnej (art. 200a), propagowanie pedofilii (art. 200b),
kazirodztwo (art. 201), pornografia (art. 202), zmuszanie do prostytucji
(art. 203), czerpanie zysku z cudzego nierządu (art. 204).
Rejestr Sprawców Przestępstw na Tle Seksualnym – rejestr
obywateli polskich, którzy dopuścili się przestępstwa z pobudek seksualnych. Składa się z Rejestru publicznego i Rejestru z dostępem ograniczonym.
https://arch-bip.ms.gov.pl/pl/rejestry-i-ewidencje/rejestr-sprawcow-przestepstw-na-tle-seksualnym/
Osoby dramatu osoba pokrzywdzona – osoba fizyczna lub prawna,
której dobro prawne zostało bezpośrednio naruszone lub zagrożone przez przestępstwo (art. 49 §1 k.p.k.).
osoby pokrzywdzone przemocą w rodzinie – osoby najbliższe,
inne osoby pozostające w stałym lub przemijającym stosunku zależności od osoby stosującej przemoc (art. 115 §11 Ustawy o przeciwdziałaniu
przemocy w rodzinie).
skarżący – każda osoba składająca skargę, która może zawierać zarzut,
podejrzenie, obawę lub zgłoszenie naruszenia prawa.
pozwany – osoba, na którą złożono skargę.
oskarżony – osoba, której postawiono zarzuty karne.
przestępca seksualny – osoba, która przyznała się do wykorzystania
seksualnego lub której odpowiedzialność za wykorzystanie została
orzeczona przez właściwy sąd i/lub procedurę kościelną.
Zespół ds. Prewencji i jego praca osoba odpowiedzialna za standardy ochrony dzieci – osoba wyznaczona przez proboszcza (administratora),
sprawująca nadzór nad prawidłowym stosowaniem standardów ochrony dzieci.
osoba zaufana – osoba wyznaczona przez proboszcza (administratora),
ciesząca się zaufaniem i odpowiednio przygotowana, odpowiedzialna
za przyjmowanie zgłoszeń o zdarzeniach dotyczących przemocy.
osoba odpowiedzialna za interwencję – zarządca placówki (proboszcz,
administrator) odpowiedzialny za podejmowanie interwencji w przypadku zaistnienia przemocy.
kompetencje miękkie – umiejętności psychospołeczne, np.
komunikatywność, asertywność.
konflikt interesów – sytuacja (postrzegana lub rzeczywista), w której
powstaje konflikt pomiędzy obowiązkami służbowymi danej osoby
a jej prywatnymi interesami, który może mieć wpływ na wykonywanie tych obowiązków. Taki konflikt zazwyczaj wiąże się z przeciwstawnymi
zasadami lub niezgodnymi życzeniami lub potrzebami i może wystąpić, gdy osoba pełni wiele ról.
lojalność środowiskowa – silna lojalność wobec danego środowiska,
grupy ludzi, wspólnoty, instytucji, przełożonego itp., która może
przyjmować formy pozytywne, np. dochowanie tajemnicy, lub negatywne, np. niereagowanie bądź zaprzeczanie przemocy.
dane osobowe – wszelkie informacje dotyczące zidentyfikowanej lub
możliwej do zidentyfikowania żyjącej osoby fizycznej, a także poszczególne informacje, które w połączeniu ze sobą mogą prowadzić do
zidentyfikowania tożsamości danej osoby. Przykładowe dane osobowe: imię i nazwisko, adres zamieszkania, adres e-mail z imieniem i
nazwiskiem, numer dowodu tożsamości, dane o lokalizacji, adres IP, dane
przechowywane przez szpital lub lekarza, które mogą jednoznacznie wskazywać tożsamość danej osoby.
wniosek o wgląd w sytuację rodziny – pismo, które może zostać złożone
przez każdą osobę fizyczną i prawną, która chce, aby sąd zbadał aktualną
sytuację rodzinną. Wniosek nie podlega żadnej opłacie sądowej, może być
złożony w każdej chwili i w przypadku jego odrzucenia przez sąd nie rodzi żadnych negatywnych konsekwencji wobec wnioskodawcy.
Formy przemocy wobec dziecka przemoc wobec dzieci – wszelkie
formy złego traktowania fizycznego i/lub emocjonalnego, wykorzystywania seksualnego, zaniedbania lub niedbałego traktowania, wyzysku komercyjnego lub innego, skutkujące rzeczywistą lub potencjalną szkodą dla zdrowia, przetrwania, rozwoju lub godności dziecka w kontekście relacji odpowiedzialności, zaufania lub siły. Dzieli się powszechnie na pięć podtypów:
przemoc fizyczna, znęcanie się emocjonalne/psychiczne, zaniedbanie,
narażenie na przemoc w rodzinie, wykorzystywanie seksualne.
W kontekście Kościoła katolickiego ważne jest także uznanie przemocy
duchowej za dodatkowy podtyp przemocy.
–przemoc fizyczna to przemoc, w wyniku której dziecko
doznaje fizycznej krzywdy lub jest nią potencjalnie zagrożone. Krzywda ta następuje w wyniku działania bądź zaniechania działania ze strony rodzica lub innej osoby odpowiedzialnej za dziecko, lub której dziecko ufa, bądź
która ma nad nim władzę. Przemoc fizyczna wobec dziecka może być
czynnością powtarzalną lub jednorazową.
–przemoc psychiczna i emocjonalna to przewlekła, niefizyczna, szkodliwa
interakcja wobec dziecka, obejmująca zarówno działania, jak i zaniechania. Zaliczamy do niej m.in. niedostępność emocjonalną, zaniedbywanie
emocjonalne, relację z dzieckiem opartą na wrogości, obwinianiu,
oczernianiu, odrzucaniu, nieodpowiednie rozwojowo lub niekonsekwentne interakcje z dzieckiem, niedostrzeganie lub nieuznawanie indywidualności dziecka i jego granic psychicznych.
–zaniedbywanie dziecka to chroniczne lub incydentalne niezaspokajanie
jego podstawowych potrzeb fizycznych/psychicznych i/lub
jego podstawowych praw, powodujące zaburzenia jego zdrowia i/lub
trudności w rozwoju. Do zaniedbywania dochodzi w relacji dziecka z osobą, która jest zobowiązana do opieki, wychowania, troski i ochrony dziecka.
–narażenie na przemoc w rodzinie – forma psychicznego znęcania
się nad dzieckiem, w której dziecko jest obecne – słyszy lub widzi – gdy inny członek rodziny doświadcza przemocy fizycznej, psychicznej lub seksualnej albo widzi szkody wyrządzone osobom lub mieniu w wyniku agresywnego zachowania członka rodziny.
–wykorzystywanie seksualne dziecka – wykorzystanie seksualne
dziecka to włączanie dziecka w aktywność seksualną, której nie jest ono
w stanie w pełni zrozumieć i udzielić na nią świadomej zgody i/lub na którą nie jest dojrzałe rozwojowe i nie może zgodzić się w ważny prawnie sposób i/lub która jest niezgodna z normami prawnymi lub obyczajowymi danego społeczeństwa. Z wykorzystaniem seksualnym mamy do czynienia, gdy taka aktywność wystąpi między dzieckiem a dorosłym lub dzieckiem a innym
dzieckiem, jeśli te osoby ze względu na wiek bądź stopień rozwoju
pozostają w relacji opieki, zależności, władzy. Celem takiej aktywności jest
zaspokojenie potrzeb innej osoby (World Health Organization). Obejmuje
zachowania z kontaktem fizycznym (w tym penetracyjne) oraz bez kontaktu fizycznego, może wtedy przybrać formę seksualizacji, robienia zdjęć lub
filmów wideo przedstawiających dzieci o charakterze jednoznacznie
seksualnym, zmuszania dzieci do oglądania czynności seksualnych lub
wzięcia w nich udziału lub zmuszania dzieci do uprawiania seksu lub
angażowania się w czynności seksualne z innymi dziećmi lub dorosłymi.
Obejmuje również wyzyskiwanie seksualne dzieci, czyli czerpanie zysku
np. z pornografii z udziałem dzieci lub prostytucji dziecięcej.
Rooming (wobec dziecka) – zachowania, których celem jest
przygotowanie dziecka do wykorzystywania seksualnego. Obejmuje
nawiązanie szczególnej relacji z dzieckiem, często również warunkowanie
rodziców i innych dorosłych oraz osłabienie ich czujności, aby myśleli, że
relacja z dzieckiem jest normalna i pozytywna.
przemoc rówieśnicza (agresja rówieśnicza, bullying) – występuje,
gdy dziecko doświadcza różnych form przemocy ze strony rówieśników,
bezpośrednio lub z użyciem technologii komunikacyjnych. Ma miejsce
wtedy, gdy działanie ma na celu wyrządzenie komuś przykrości lub krzywdy (intencjonalność), ma charakter systematyczny (powtarzalność), a ofiara
jest słabsza od sprawcy bądź grupy sprawców. Obejmuje przemoc werbalną (np. przezywanie, dogadywanie, ośmieszanie), relacyjną (np. wykluczenie
z grupy, ignorowanie, nastawianie innych przeciwko osobie), fizyczną (np. pobicie, kopanie, popychanie, szarpanie), materialną (np. kradzież,
niszczenie przedmiotów) oraz elektroniczną (złośliwy SMS lub e-mail, wpis w mediach społecznościowych, umieszczanie w Internecie zdjęć lub filmów ośmieszających ofiarę), a także przemoc podczas randki ze strony chłopaka/dziewczyny.

4. Weryfikacja, delegowanie i edukacja kapłanów, osób
konsekrowanych i świeckich pracujących z dziećmi i z osobami bezbronnymi w parafii
Za wdrożenie i stosowanie standardów ochrony dzieci przed przemocą w
parafii odpowiada proboszcz/administrator.
Do obowiązków proboszcza/administratora należy: POZYSKANIE
INFORMACJI Z REJESTRU PRZESTĘCÓW NA TLE SEKSUALNYM O każdej osobie zaangażowanej w parafii i mającej kontakt z dziećmi w obszarze
związanym z wychowaniem, edukacją, wypoczynkiem, leczeniem,
świadczeniem porad psychologicznych, rozwojem duchowym, uprawianiem sportu lub realizacją innych zainteresowań przez dzieci, lub z opieką nad dziećmi proboszcz uzyskuje dane z Rejestru Sprawców Przestępstw na Tle Seksualnym (https://arch-bip. ms.gov.pl/pl/rejestry-i-ewidencje/rejestr-sprawcow-przestepstw-na-tle-seksualnym/).
OTRZYMANIE ZAŚWIADCZENIA Z KRAJOWEGO REJESTRU KARNEGO
Przed nawiązaniem stosunku pracy lub przed dopuszczeniem osoby do
działalności (np. wolontariackiej) związanej z wychowaniem, edukacją,
wypoczynkiem, świadczeniem porad psychologicznych, rozwojem
duchowym, uprawianiem sportu lub realizacją innych zainteresowań przez dzieci, lub z opieką nad nimi proboszcz ma obowiązek uzyskania od tej
osoby informacji z Krajowego Rejestru Karnego.
Jakie informacje należy zaznaczyć, aby dokument z KRK był prawidłowy: W punkcie 12 formularza „Rodzaj danych, które mają być przedmiotem informacji o osobie” należy zaznaczyć: Kartotekę karną oraz Kartotekę nieletnich. W punkcie 13 formularza „Zakres danych, które mają być przedmiotem informacji o osobie” należy wskazać:
– w zakresie przestępstw określonych w rozdziale XIX i XXV Kodeksu
karnego, w art. 189a i art. 207 Kodeksu karnego oraz w ustawie z dnia 29 lipca 2005 r. o przeciwdziałaniu narkomanii (Dz. U. z 2023 r. poz. 172), albo
– art. 21 ust. 3 ustawy z dnia 13 maja 2016 r. o przeciwdziałaniu
zagrożeniom przestępczością na tle seksualnym i ochronie małoletnich
(Dz. U. z 2023 r. poz. 1304 i 1606).
-Jeśli parafia zatrudnia firmy z zewnątrz lub udostępnia im
pomieszczenia, właściciel firmy musi przedstawić proboszczowi
oświadczenie o sprawdzeniu swoich pracowników, którzy wejdą na teren
parafii i będą mogli mieć kontakt z dziećmi, w Rejestrze Sprawców
Przestępstw na Tle Seksualnym.
-Proboszcz/administrator parafii powołuje Zespół ds. Prewencji.
W jego skład wchodzą: osoba odpowiedzialna za standardy ochrony dzieci, osoba zaufana oraz osoba odpowiedzialna za interwencję.
Osoba odpowiedzialna za standardy troszczy się o to, aby standardy były w parafii znane, wdrażane i przestrzegane. Każda odrębna grupa
parafialna może wyznaczyć własną taką osobę.
Osoba zaufana powołana jest do przyjmowania zgłoszeń w przypadku
naruszenia standardów lub zaistnienia incydentów przemocy. Musi to być osoba faktycznie budząca zaufanie, odpowiednio przygotowana oraz
posiadająca tzw. kompetencje miękkie, predysponujące ją do kontaktu z osobami skrzywdzonymi. Nie może ona na własną rękę podejmować działań
służących wyjaśnieniu podejrzeń i zarzutów lub weryfikacji zgłaszanych
faktów. Współpracuje ściśle z osobą odpowiedzialną za interwencję. Osoby
te zobowiązane są do zachowania poufności (Załącznik 4).
Osobą odpowiedzialną za interwencję w przypadku podejrzenia lub
zaistnienia przemocy może być proboszcz/administrator parafii, lub inna osoba oddelegowana do tego zadania o ile posiada odpowiednie kompetencje. Osoby powyższe tworzą wraz z proboszczem (administratorem) Zespół ds. Prewencji i ściśle z sobą współpracują. Wskazane jest, aby były to świeckie osoby cieszące się zaufaniem, odpowiednio przeszkolone i kompetentne,
które będą wiedziały, jakie działania w danej sytuacji są stosowne i
konieczne. Nie mogą to być osoby uwikłane w lojalność środowiskową lub w konflikcie interesów. W sytuacji, gdy nie ma możliwości powołania całego zespołu, należy powołać przynajmniej jedną osobę, która będzie łączyła
powyższe funkcje. Zespół ten współpracuje również z osobami odpowiedzialnymi w diecezji za prewencję oraz z delegatem ds. ochrony dzieci i
młodzieży Wszelka działalność dotycząca ochrony oraz interwencji i pomocy musi być dokumentowana. Wpisów w rejestrze zdarzeń dokonują osoby
bezpośrednio zaangażowane w daną aktywność, ale za bezpieczne
przechowywanie informacji odpowiedzialny jest proboszcz/administrator.
Rejestr (Załącznik 3) prowadzi się zgodnie z zasadami ochrony danych wrażliwych.
Obowiązki duszpasterzy dzieci
Duszpasterze dzieci powinni:
-czuwać nad własną dojrzałością emocjonalną, psychiczną, duchową;
-starać się o dobór żywo wierzących, rzetelnych, zweryfikowanych i
odpowiednio przeszkolonych osób do pełnienia funkcji animatorów,
wychowawców itd.; -wspierać dzieci w ich rozwoju ku dojrzałości;
-dbać o respektowanie zasad kultury (wobec dzieci i między nimi);
-czuwać nad równym traktowaniem wszystkich dzieci, uwzględnieniem
ich szczególnych potrzeb i osobistych uwarunkowań;
-dbać o przestrzeganie prawa do nienaruszalności cielesnej i prywatności;
-organizować działania duszpasterskie w miejscach bezpiecznych;
-utrzymywać możliwie żywy i transparentny kontakt z rodzicami dzieci;
-dbać o przestrzeganie zasad prywatności i ochrony wizerunku oraz
danych osobowych dzieci (Załącznik 5).
Zakres szkoleń w temacie ochrony dzieci i osób bezbronnych oraz kto
je prowadzi
Wszyscy pracownicy i wolontariusze w parafii otrzymują potrzebną im
wiedzę o standardach przyjętych i obowiązujących w parafii – kodeksie
zachowań, procedurach związanych z interwencją i zgłoszeniem.
Pracownicy i wolontariusze pełniący funkcje wychowawcze lub formacyjne dodatkowo otrzymują potrzebną wiedzę dotyczącą:
-rodzajów przemocy (w tym przemocy rówieśniczej);
-rozpoznawania oznak przemocy (w tym wykorzystania seksualnego);
-strategii działania sprawców przemocy (w tym przemocy seksualnej);
-rozmowy z dzieckiem/nastolatkiem/osobą bezbronną na temat krzywdy;
-rozmowy z dorosłymi (gdy ktoś pracuje z grupą dorosłych) dotyczącą
przemocy; -zagrożeń i ochrony przed szkodliwymi treściami w Internecie;
-innych zaleceń obowiązujących w danej placówce/miejscu
duszpasterskim.

5. Zasady chroniące – kodeks zachowań
Dzieckiem jest osoba, która nie ukończyła 18. roku życia. Dziecko,
rozwijając się, konstytuuje siebie jako osobę. Potrzebuje do tego opieki,
troski, serdeczności, kształcenia i wychowania. Dzieje się to w rodzinie,
poprzez relacje z autorytetami oraz wartości przekazywane w środowisku
rówieśniczym i wychowawczym. Wszelkie oddziaływanie wychowawcze
zawsze musi się dokonywać z poszanowaniem woli rodziców bądź
prawnych opiekunów. W zachowaniu należy kierować się poniższymi
wskazówkami oraz roztropnością i wrażliwością ewangeliczną. Zasady te
dotyczą nie tylko relacji dorosły – dziecko, ale również relacji pomiędzy
dziećmi (Załącznik 5).
Zasady chroniące w kontakcie bezpośrednim -Wszystkie spotkania z dziećmi na terenie parafii powinny być
organizowane w miejscach oficjalnych, ogólnodostępnych i do tego przygotowanych.
-Nie można przebywać z dzieckiem sam na sam w warunkach
odizolowanych. Jeżeli dobro dziecka wymaga indywidualnego spotkania,
nie może się ono odbywać w sekrecie (zalecane powiadomienie rodziców
lub przełożonego) i w warunkach odizolowanych. Osoba przeprowadzającaspotkanie powinna zatroszczyć się o transparentność (np. przeszklone lub
uchylone drzwi pomieszczenia, które nie mogą być zamknięte na klucz,
obecność innych osób w bezpośrednim pobliżu, powiadomienie innych
osób o spotkaniu itp.). Indywidualnych spotkań z dziećmi nie wolno w
nieroztropny sposób mnożyć ani przedłużać. Spotkania takie nie powinny
odbywać się w późnych godzinach wieczornych (po godz. 20.00 lub nocą).
-Dzieci nie mogą przebywać w parafialnych pomieszczeniach
mieszkalnych bez opieki rodzica lub opiekuna prawnego. Nie powinny
też towarzyszyć duszpasterzom w miejscach lub w sprawach
niezwiązanych ze sprawowaniem posługi lub formacją.
-Dzieci powinny zawsze pozostawać pod opieką osoby dorosłej.
Podczas pełnienia funkcji wychowawczych opiekunowie nie mogą
pozostawać pod wpływem alkoholu lub substancji psychoaktywnych ani
przyjmować ich w obecności dzieci.
-Dzieci na terenie parafii nie mogą przebywać pod wyłączną opieką
innego dziecka, chyba że inaczej stanowią regulaminy religijnych ruchów
duszpasterstwa pozaparafialnego, np. Ruchu Światło-Życie, KSM,
w tym wypadku stosuje się standardy opracowane przez te grupy. Osoby te powinny być odpowiednio uformowane, przygotowane i pełnić posługę podokiem dorosłych.
-Jeśli spotkania formacyjne, np. przygotowanie do bierzmowania,
odbywają się w domach wybranych rodzin, również muszą być
przeprowadzane w grupie, nigdy indywidualnie.
-Zakazuje się przewożenia dzieci prywatnymi samochodami, zwłaszcza
w pojedynkę, bez wiedzy i wyraźnej zgody rodziców lub opiekunów prawnych.
-Niestosowne jest skracanie dystansu przez przechodzenie na „ty” osoby
dorosłej z dzieckiem.
-W prywatne życie dziecka wolno ingerować tylko w takim wymiarze,
w jakim wymaga tego konkretny problem. -W przypadku konieczności podjęcia rozmów na temat seksualności
należy wykazać się delikatnością i roztropnie rozeznać, czy takiej rozmowy nie powinien przeprowadzić specjalista.
-W obecności dzieci nie wolno wypowiadać treści i żartów o podtekście
seksualnym. Zabronione jest prezentowanie dzieciom treści obscenicznych, erotycznych, pornograficznych lub mających podtekst seksualny, zawierających sceny brutalnej przemocy bądź nieodpowiednich do wieku i wrażliwości odbiorców w jakikolwiek sposób i za pomocą jakiegokolwiek
urządzenia.
-Niedozwolone jest stosowanie przemocy fizycznej oraz psychicznej, takiej
jak: poniżanie, upokarzanie, ośmieszanie, dokuczanie, szykanowane,
znęcanie się itp., zarówno w bezpośrednich kontaktach, jak i za
pośrednictwem mediów społecznościowych.
-Niedopuszczalne są wszelkiego rodzaju nadużycia duchowe (w obszarze
spowiedzi, poradnictwa itp.).
-Każdy przypadek przemocy fizycznej, psychicznej (emocjonalnej) czy
seksualnej pomiędzy dziećmi wymaga natychmiastowej reakcji ze strony
opiekunów.
-Nie wolno dotykać dzieci wbrew ich woli ani w sposób nieadekwatny do
relacji duszpasterskich lub wychowawczych. ​
Zachowania niedozwolone:
-wszelkie formy okazywania niechcianej czułości; -dotykanie piersi, pośladków, genitaliów i ich okolic (choćby przez bieliznę lub odzież);
-pocałunki;
-mocne i zamykające uściski, uniemożliwiające przerwanie kontaktu;
-klepanie po pośladkach, udach, kolanach, głowie; ​łaskotanie lub mocowanie się w dużej bliskości cielesnej;
-masaże;
-sadzanie na kolanach;
-kładzenie się lub spanie obok;
-ocieranie się;
-seksualizacja i seksizm;
-różne formy poniżania oraz mobbing;
-używanie wulgaryzmów.
-zabrania się częstowania dzieci tytoniem, alkoholem i innymi
substancjami psychoaktywnymi, posiadania środków niedozwolonych
przez prawo. Nie wolno również tolerować ich posiadania oraz zażywania przez dzieci.​
Zachowania właściwe w naszym kręgu kulturowym:
-uścisk dłoni lub delikatne objęcie, przytulenie, pocałunki w policzek;
-delikatne poklepanie po ramionach lub plecach jako wyraz akceptacji
wsparcia, pocieszenia;
-dotyk ramion, rąk czy barku jako wyraz bliskości;
-trzymanie się za ręce w czasie np. zabawy lub dla uspokojenia
wzburzenia emocjonalnego;
-trzymanie za ręce dzieci w czasie spaceru;
-siadanie w pobliżu małych dzieci;
-podnoszenie lub trzymanie na rękach dzieci do ok. 3. roku życia;
-przytulanie i branie na kolana małych dzieci za zgodą ich rodziców i
najlepiej w ich obecności;
-dzieciom nie wolno robić zdjęć lub filmować bez ich zgody. Nie wolno
upubliczniać zdjęć, filmów z udziałem dzieci bez pisemnej zgody ich
rodziców lub opiekunów prawnych, z wyjątkiem zdjęć dużych grup w
miejscach publicznych w związku z informowaniem o wydarzeniach;
Zasady ochrony dotyczące organizowania spotkań i wyjazdów
Obowiązuje zasada pełnej transparentności w organizowaniu spotkań z
dziećmi. Na początku roku formacyjnego w parafii należy:
-zapoznać rodziców lub opiekunów prawnych dzieci z harmonogramem
prowadzonych spotkań;
-zadbać o wyrażenie przez nich zgody w formie pisemnej na udział w
spotkaniach;
-ustalić zasady odbioru dzieci;
-ustalić zasady komunikacji elektronicznej z dziećmi; ​wszystkie formy zorganizowanego czasu, a w sposób szczególny
wypoczynku dzieci powinny być realizowane zgodnie z obowiązującymi
przepisami prawa;
-na wyjazdy grupowe należy uzyskać pisemną zgodę rodziców lub
opiekunów prawnych, po uprzednim zapoznaniu ich z ramowym planem
działania i zasadami jego organizacji (regulaminem). Podczas wyjazdu
rodzice lub opiekunowie prawni mają prawo do kontaktu ze swoim dzieckiem oraz z jego opiekunem;
-podczas wyjazdów parafialnych opiekunowie nie powinni nocować w tym
samym pomieszczeniu co podopieczni. W sytuacji szczególnej, wymagającejod opiekuna pozostania w nocy w pomieszczeniu z wychowankiem,
powinien on o tym fakcie zawiadomić inną osobę dorosłą, kierownika
wyjazdu oraz, jeśli to możliwe, rodzica lub opiekuna prawnego
wychowanka. Jeśli wyjazd przewiduje noclegi zbiorowe, organizator
zawiera informację na ten temat w regulaminie. Szczególnie zadbać należy o ochronę dzieci w toaletach, łazienkach, przebieralniach czy szatniach. ​ Zasady ochrony dotyczące kontaktów przez media oraz udostępniania z Internetu
Dając możliwość dostępu dzieciom do Internetu parafia wdraża środki
bezpieczeństwa uniemożliwiające dostęp do treści stanowiących zagrożenie dla ich prawidłowego rozwoju. Na urządzeniach umożliwiających dostęp
do Internetu powinno być zainstalowane i aktualizowane oprogramowanie filtrujące treści, zaś korzystanie z Internetu powinno być monitorowane
przez wyznaczoną osobę przynajmniej w sposób umożliwiający ustalenie,
kto, kiedy i z jakich treści korzystał (np. indywidualne konta dla wszystkich użytkowników). Szczegółowe zasady korzystania z Internetu powinny być
zawarte w stosownym regulaminie.
Zasady chroniące dotyczące wszystkich, również dorosłych
-Sakrament pokuty i pojednania, a także spotkania związane z
towarzyszeniem duchowym powinny odbywać się w miejscach do tego
wyznaczonych (konfesjonał lub miejsce osobne, ale widoczne). Jeśli nie
można zachować tej zasady (np. w czasie wakacji, pielgrzymki czy przy
spowiedzi osoby chorej czy z niepełnosprawnością), należy zadbać o to, by
spowiednik i penitent byli dostępni (drzwi pomieszczenia nie mogą być
zamknięte na klucz) lub widoczni dla innych osób (np. przeszklenia w
drzwiach, uchylone drzwi do pomieszczenia). Niedopuszczalne jest spowiadanie lub tzw. rozmowy duchowe w pokojach prywatnych.
-Podczas Mszy świętych o uzdrowienie połączonych z modlitwą
wstawienniczą należy zadbać o to, aby modlitwa taka odbywała się przy
głównym ołtarzu, w miejscach godnych, widocznych, centralnych, a nie w
różnych „zaułkach”, przyciemnionych pomieszczeniach itp.
-Zaleca się, aby odwiedziny chorych (dotyczy księży oraz szafarzy i
wolontariuszy) odbywały się w obecności osoby trzeciej (kogoś z rodziny, z
sąsiedztwa, osoby posługującej w parafii).
-Do udziału w wizytach duszpasterskich (kolęda) należy zapraszać tylko
takie osoby (służba liturgiczną, organista, zakrystianin, kościelny), które
wykazują się odpowiednią dojrzałością np. w obszarze zachowania
dyskrecji.

6. Sposób reagowania na oskarżenia lub niewłaściwe zachowania
-W przypadkach przemocy fizycznej bądź seksualnej, gdy sprawcą jest
osoba dorosła lub dziecko, należy zgłosić ten fakt zgodnie z prawem do
organów ścigania. Jeżeli przemocy dopuściła się osoba duchowna to
dodatkowo należy zgłosić to do delegata diecezjalnego.
-Gdy sprawa dotyczy niewłaściwego zachowania osób świeckich
zatrudnionych w parafii bądź wolontariuszy, sprawę należy zbadać i podjąć adekwatne kroki w zależności od tego, czego dotyczyło to zachowanie.
Każdorazowo należy podjąć z tą osobą rozmowę i jeśli zajdzie taka
potrzeba, to okresowo lub stale wycofać ją z pracy duszpasterskiej.
-Jeśli niewłaściwe zachowanie dotyczy dziecka, należy o tym zawiadomić
jego rodziców i wraz z nimi podjąć odpowiednie działania.
-Jeśli sprawa dotyczy niewłaściwych zachowań dzieci wobec siebie
nawzajem, należy niezwłocznie zawiadomić rodziców dzieci i wraz z nimi
podjąć odpowiednie działania.
-Osoba odpowiedzialna za przyjmowanie zgłoszeń współpracuje z
proboszczem i delegatem diecezjalnym.
-Każda informacja o niewłaściwym zachowaniu powinna być traktowana
poważnie, gdyż jest działaniem prewencyjnym.
-Jeśli jakakolwiek osoba dorosła zaangażowana w pracę duszpasterską
w parafii dowie się od dziecka, że doświadcza ono przemocy, automatyczniema obowiązek zastosowania się do art. 304 k.p.k. mówiącego o tym,
że każdy, kto dowie się o popełnieniu przestępstwa ściganego z urzędu, ma społeczny obowiązek zawiadomić o tym prokuratora lub policję.
-Wszelka działalność dotycząca ochrony oraz interwencji i pomocy jest
dokumentowana. Wpisów w rejestrze zdarzeń dokonują osoby bezpośrednio zaangażowane w daną aktywność (zazwyczaj osoba zaufana oraz/lub
osoba odpowiedzialna za interwencję). Za bezpieczne przechowywanie
notatek odpowiedzialny jest proboszcz (administrator).
Rejestr (Załącznik 3) prowadzi się zgodnie z zasadami ochrony danych
wrażliwych. Notatką taką posługujemy się w działaniach interwencyjnych
(np. przy zgłoszeniu do prokuratury).

7. Pomoc osobom skrzywdzonym
-Każda osoba, która mówi o doświadczanej przez siebie krzywdzie, winna
zostać przyjęta z szacunkiem i uważnie wysłuchana.
-Osoba skrzywdzona powinna otrzymać informację o możliwych formach
pomocy, z której może skorzystać na terenie parafii lub poza nią.
-W sytuacji, gdy osoba wskazana jako sprawca jest kapłanem lub inną
osobą zaangażowaną w parafii, należy jak najszybciej zapewnić
bezpieczeństwo osobie skrzywdzonej (np. przez niedopuszczanie do niej
osoby wskazanej lub podejrzanej o krzywdę). Następnie należy jej udzielić pomocy, jakiej potrzebuje. Osoby poszkodowane nie powinny być
obarczane kosztami udzielanej im pomocy.
-Troska duszpasterska wobec osoby skrzywdzonej i jej bliskich polega
przede wszystkim na życzliwym wysłuchaniu i pomocy w odbudowaniu jej więzi z Bogiem i zaufania do Kościoła. Organizowana jest w porozumieniu
z diecezjalnym duszpasterzem ds. pomocy duchowej osobom
skrzywdzonym.
-Jeśli osoba skrzywdzona należała do jakiejś grupy parafialnej, również
inni uczestnicy tej grupy powinni otrzymać pomoc duszpasterską i
ewentualnie psychologiczną.
-Jeśli osobą skrzywdzoną jest dziecko, pomoc powinna otrzymać również
jego rodzina.
-Parafianie powinni być we właściwy sposób poinformowani o tym, co
się wydarzyło, oraz otrzymać stosowną pomoc. Należy przy tym zachować
zasadę ochrony dobrego imienia osoby skrzywdzonej.
-Jeśli zgłoszenie dotyczy przestępstwa określonego w prawie karnym i/lub
kanonicznym, osoba przyjmująca zgłoszenie postępuje zgodnie z procedurami zawartymi w Wytycznych KEP.
-Jeśli zgłoszenie dotyczy innej krzywdy czy niewłaściwego zachowania,
osoba zgłaszająca otrzymuje informację o podjętych w sprawie krokach.
-Wszelkie działania i uzyskane informacje objęte są zasadą poufności,
ale osoby skrzywdzonej nie wolno zobowiązywać do zachowania tajemnicy.

8. Sposób postępowania z oskarżonymi o przemoc -Do parafii mogą należeć osoby, które są oskarżone o różne przestępstwa
bądź mają wyrok w zawieszeniu, lub też wróciły do środowiska po odbytymwyroku. Nie powinny one pracować z dziećmi, natomiast powinny zostać objęte pomocą duszpasterską.
-W sytuacji, gdy oskarżonym jest dziecko, należy współpracować z jego
rodzicami lub opiekunami prawnymi w takim zakresie, w jakim jest to
możliwe i potrzebne. Ich również dobrze jest otoczyć opieką duszpasterską. -W sytuacji, gdy osobą oskarżoną jest kapłan lub osoba konsekrowana,
należy zastosować się do wskazań uzyskanych od biskupa miejsca lub
przełożonych. Wobec takiej osoby powzięte zostają kroki przewidziane
przez Wytyczne KEP.
-Gdy osobą oskarżoną jest świecki pracownik lub wolontariusz parafialny,
należy odsunąć taką osobę od podejmowanej pracy na czas wyjaśnienia
sprawy lub do czasu decyzji prokuratury oraz objąć ją opieką
duszpasterską.
-W procesie wyjaśniania sprawy oraz w podawaniu informacji należy
również zadbać o zachowanie ochrony dobrego imienia domniemanego
sprawcy.
-W przypadku zaistnienia fałszywego oskarżenia, jeśli zarzuty nie zostaną
potwierdzone, a oskarżenie znane było osobom postronnym, należy
przekazać im informację o niewinności oskarżonego w formie komunikatu biskupa miejsca lub delegata.

9. Zapewnienie jakości i ciągłości działań w zakresie prewencji
-Dokument zawierający standardy ochrony dzieci i osób bezbronnych
w parafii aktualizowany jest co dwa lata.
-Ewaluacja dokumentu dokonywana jest przez osobę odpowiedzialną za
prewencję we współpracy z proboszczem/administratorem i osobami
wyznaczonymi przez proboszcza, a następnie konsultowana z osobami
zaangażowanymi w duszpasterstwo parafialne. Następnie jest zatwierdzana przez osobę odpowiedzialną w diecezji za prewencję. ​ Osobą zaufania w parafii jest Beata Matera.
Placówki, w których można uzyskać pomoc terapeutyczną:
Podpis proboszcza (administratora)

10. Spis treści
1.PREAMBUŁA
2.ZAWARTOŚĆ DOKUMENTU
3.OBJAŚNIENIE TERMINÓW (SŁOWNICZEK)
OSOBY, ICH ROLE I FUNKCJE W KOŚCIELE
ORGANIZACJA POSŁUGI KOŚCIOŁA
DZIECI I OSOBY BEZBRONNE
RÓŻNE FORMY PRZEMOCY
WSPARCIE
OSOBY DRAMATU
ZESPÓŁ DS. PREWENCJI I JEGO PRACA
FORMY PRZEMOCY WOBEC DZIECKA
4.WERYFIKACJA, DELEGOWANIE I EDUKACJA KAPŁANÓW, OSÓB
KONSEKROWANYCH I ŚWIECKICH PRACUJĄCYCH Z DZIEĆMI I Z OSOBAMI BEZBRONNYMI W PARAFII
DO OBOWIĄZKÓW PROBOSZCZA/ADMINISTRATORA NALEŻY:
OBOWIĄZKI DUSZPASTERZY DZIECI
ZAKRES SZKOLEŃ W TEMACIE OCHRONY DZIECI I OSÓB BEZBRONNYCH
ORAZ KTO JE PROWADZI
5.ZASADY CHRONIĄCE – KODEKS ZACHOWAŃ
ZASADY CHRONIĄCE W KONTAKCIE BEZPOŚREDNIM
ZACHOWANIA NIEDOZWOLONE:
ZACHOWANIA WŁAŚCIWE W NASZYM KRĘGU KULTUROWYM:
ZASADY OCHRONY DOTYCZĄCE ORGANIZOWANIA SPOTKAŃ I WYJAZDÓWZASADY OCHRONY DOTYCZĄCE KONTAKTÓW PRZEZ MEDIA ORAZ
UDOSTĘPNIANIA Z INTERNETU
ZASADY CHRONIĄCE DOTYCZĄCE WSZYSTKICH, RÓWNIEŻ DOROSŁYCH
6.SPOSÓB REAGOWANIA NA OSKARŻENIA LUB NIEWŁAŚCIWE
ZACHOWANIA
7.POMOC OSOBOM SKRZYWDZONYM
8.SPOSÓB POSTĘPOWANIA Z OSKARŻONYMI O PRZEMOC
9.ZAPEWNIENIE JAKOŚCI I CIĄGŁOŚCI DZIAŁAŃ W ZAKRESIE PREWENCJI
10. SPIS TREŚCI